کشاورزی
کشاورزی
کشاورزی
بیشتر مراسمی که در این روستا وجود دارد، در سایر مناطق بلوچستان هم وجود دارد، ولی بعضی از مراسم ، آداب و رسوم مخصوص مردم این منطقه می باشند.
اعتقادات و خرافات
بسیاری از اعتقادات و خرافاتی که در گذشته وجود داشتند؛ امروزه وجود ندارند یا به ندرت دیده می شود.
بعضی روزها را نحس می دانستند که عبارتند از:
شنبه :معتقد بودند که یک روز خشک است و اگر فردی به شکار می رفت اعتقاد داشتند هیچ شکاری بدست نمی آورد.
سه شنبه : در اين روز برادران حق سفر کردن نداشتند و نباید بیرون از خانه می رفتند. حتی حق استحمام هم نداشتند.
شانزدهم هر ماه: اين روز متعلق به پدر خانواده است و نباید در اين روز به سفر برود. اعتقاد داشتند که اگر این کار را انجام دهد دیگر به سلامت به خانه بر نمی گردد.
سیزدهم هر ماه : مربوط به همه ی اعضای خانواده بود که هیچ کدام حق سفر، پوشیدن لباس نو و حق استحمام نداشتند.
بیست هفتم رمضان : معتقد بودند که در این روز ارواح مردگان ظاهر می شوند. برای شادی آنها باید قربانی بکنند و بین همسایگان خود نذری پخش می کردند. امروزه چنین اعتقادی وجود ندارد و آنرا خرافات می دانند، البته نذر و صدقه را اکنون هم قبول دارند منتها آنرا مخصوص به یک روز معین نمی دانند.
روز های جمعه : در اين روز افراد روستا به زیارت قبور می رفتند و اعتقاد داشتند که در این روز خداوند دعا را اجابت می کند به همین دلیل برای ارواح مردگان طلب مغفرت و فاتحه می خواندند.
نال چُل : اگر می خواستند بی گناهی شخصی را ثابت کنند طی مراسمی فرد ابتدا باید غسل می گرفت، سپس در داخل گودالی که پر از زغال گداخته بود می رفت، اگر فرد از داخل گودال به سلامت بیرون می آمد و آسیبی نمی دید بی گناه شناخته می شد و در ضمن صاحب خون بهایی می شد، که قبل از مراسم شرط گذاشته بودند که اگر سالم بیرون بیاید متعلق به فرد بی گناه است، البته این مراسم به صورت دیگری هم وجود داشت. بدین شکل که ابتدا دیگی را پر از روغن داغ می کردند سپس یک انگشتر داخل آن می گذاشنند و به فرد گفته می شد که انگشتر را از داخل دیگ بر دارد اگر این عمل را بدون آسیب انجام می داد بی گناه شناخته می شد و همانند( نال چُل ) صاحب خون بها می شد.
بیماری هایی همچون جنون , اعصاب روان را نتیجه ی حلول جن می دانستند با نذورات و اجرای اعمال خاص جن را از تن بیمار بیرون می کردند.
آداب و رسوم
-اعیاد و جشن ها
در روستای کوچینک مانند سایر مناطق بلوچستان دو عید وجود دارد که آنها را جشن می گيرند.
عبارتند از: عید فطر و عید قربان
-اعیاد و جشن ها
در روستای کوچینک مانند سایر مناطق بلوچستان دو عید وجود دارد که مردم آنها را جشن می گيرند.
عبارتند از: عید فطر و عید قربان
۱- عید فطر : یکی از اعیاد بزرگ مسلمانان است، که در این روستا با مراسمی این عید را جشن می گيرند به طوری که همه ی اهالی قبل از اينکه به نماز عید بروند خود را آماده کنند، یعنی همه ی اهالی لباس و کفش نو می پوشند. نماز عید را چند روستا که نزدیک به هم هستند یک جا می خوانند، بعد از اینکه همه ی اهالی روستا و اطرافیان حضور پیدا کردند خطبه و نماز شروع می شود ، بعد ازتمام شدن نماز همه هم دیگر را بغل می کنند و به اصطلاح محلی از هم دیگر "حک پحلی" می گیرند یعنی از هم دیگر حلالیت می طلبند .
هنگامی که همه ازهمدیگر حلالیت طلبیدند به خانه هایشان برگشته و به سراغ همسایگان و فامیل می روند تا از آنها هم حلالیت بطلبند . معمولا در روز عید فطر و قربان همه نهار را یکی دو ساعت زود تر درست می کنند . تا کسانی که به خانه هایشان می آیند از آنها پذیرایی کنند .
۲_عید قربان : یکی دیگراز اعیاد بزرگ مسلمانان است. در این عید پوشش ظاهری همانند عید فطر می باشد البته با این تفاوت که در عید فطر اول صبحانه ی مختصری می خوردند بعد به نماز عید می رفتند اما در اين عید با بدون خوردن صبحانه به نماز می روند، بعد از نماز حلالیت می طلبند ، و مشغول قربانی کردن می شوند در این مراسم(قربانی) یک سوم گوشت قربانی را برای خودشان نگه می دارند و بقیه را بین فقیران و کسانی که قربانی نداشتند تقسیم می کنند همچنین اهالی سعی می کنند در دو سه روز اول از همه ی خویشاوندان حلالیت بطلبند.
مراسم طلب باران
نماز باران را زمانی که خشک سالی پیش بیاید و از نعمت باران محروم باشند می خوانند . معمولاً امام جمعه به همراهی سایر مردم به بیرون از روستا رفته و نماز باران را اقامه می کنند, تقریباً در ده سال گذشته فقط یک بار نماز باران در روستا خوانده شده است.
-تولد و نام گذاری
هنگامی که علایم حاملگی در زن پیدا شود، خوراک ساده به او می دهند و وی را از خوردن خوراکی های مضر و انجام کارهای سنگین منع می کنند. غذاهای مقوی از قبیل گوشت و میوه جات به او می دهند.
-نیپگی (ویار) : مرحله ی از حاملگی است (معمولاً ۴ ماه) که در برخی از زنهای حامله میل به خوردن انواع غذاها و در برخی دیگر بی اشتهای به وجود می آید. معتقدند اگر غذایی را که زن حامله خواستار آن است به او ندهند بچه و زن حامله مریض می شوند. بعضی از زنان حامله ممکن است در اثر سنگینی حمل کم اشتها و کم خون شوند و قدرت و توانایی کار نداشته باشند در این هنگام نزد ملا (شخصیت روحانی ) رفته و تعویذ می گیرند این تعویذ ها به نام های کُل بند, چِل بند و پیش بند می باشد. به تشریح آنها می پردازیم :
۱- کُل بند : اگر بچه ی داخل شکم مادر فوت می کرد. برای اینکه بچه های بعدی زن سالم باشند و از فوت آنها جلوگیری شود این تعویذ را بر گردن مادر می بستند.
۲- چِل بند : این تعویذ را برای حفاظت و امنیت بچه و مادر در مقابل اجنه به گردن مادر می بستند.
۳- پیش بند: در سه ماه اول حاملگی پیش بندی می کردند تا از ورود اجنه در جسم زن حامله جلوگیری شود اگر زن حامله قبل پایان دوره ی بارداری زایمان می کرد به آن نوزاد کُل(نیمه تمام، ناقص) می گفتند. و آن را از سرما و گرما محافظت می کردند و نیاز به مراقبت بیشتری دارد . چنانچه وضع حمل کند . به محض اینکه درد زایمان بر او مستولی شود وعلایم زایمان در او ظاهر گردد یکی از زنان روستا را که از همه دانا تر است و "جنبوگ" (ماما) نام دارد خبر می کنند امروزه با توجه به گسترش امکانات بهداشتی بیشتر زایمانها در بیمارستان شهرستان صورت
می گیرد(ماما پس از معاینه زن حامله، خود را آماده ی کار می کند پس از تولد طفل )اگر بیهوش باشد آن را برعکس نموده یعنی پاها را بالا و سر را به پایین می گیرند تا خون به جریان در بیاید سپس ماما با پارچه ی تمیز رطوبت بچه را خشک کرده و ناف طفل رامی برید
هنگامی که نوزاد را داخل گهواره می گذارند یکی از نزدیکان او (مرد) در داخل گوش وی اذان می گوید. معمولاً نامگذاری نوزاد در اولین روز تولد انجام می گیرد و در همین روز اغلب اقوام و خویشان به طرف خانه ی مادر نوزاد رفته به آنها تبریک گفته و از آنها پذیرایی می شود همچنین در اولین روز تولد علاوه بر شستن نوزاد با یک نوع موادی که به اصطلاح محلی (مورت) گفته می شود به بدن بچه می مالند.
شیشگانی : مراسمی است که در شب ششم تولد نوزاد برپا می شود در این شب پدر نوزاد به میزان استطاعت دو پا بیشتر از دو گوسفند نذر کرده و اقوام و دوستان خود را دعوت می کند همچنین به آنها شام می دهد. در این شب مردان و زنان به شادی می پردازند. در این روستا برای نامگذاری زنان بیشتر از نام های زنان پیامبر (ص)استفاده می کنند علاوه بر آن بیشتر از پسوندهای" بی بی ,خاتون و مَلِک" استفاده می شود (گل بی بی , رحم بی بی , شمس خاتون , ناز خاتون)و برای نامگذاری مردان بیشتر از نام های پیامبران استفاده می شده است.
در روز چهلم کودک سر او را می تراشند همچنین گهواره و همه ی وسایل کودک را می شستند. کودک فقط تا دو سالگی می تواند از شیر مادر تغذیه کند بعد از دو سالگی مادر حق شیر دادن به بچه را ندارد و باید شیردادن به بچه را قطع کند که به این رسم (سَر کردن ) گفته می شود ، در قدیم در این مراسم قربانی می کردند ولی امروزه وجود ندارد.
- مرگ
بسیاری از مراسمی که برای مرگ، غسل، کفن و دفن در روستای کوچینک وجود دارد. در سرتاسر مناطق بلوچستان نیز رایج است. در این روستا هنگام فوت شخصی، بستگان او را مطلع می کنند و برای اطلاع عموم از بلند گوهای مسجد "انالله واناالیه راجعون" را می خوانند.
متوفی را با نام پدر می خوانند هنگامی که همه اهل روستا جمع می شوند اگر متوفی مرد باشد همسر او توسط سایر بستگان با لباس سیاه و بدون گل آرایی در حجله قرار می یابد. پس از حاضر شدن قبر، میت را داخل تابوت (حجم چوب شبیه برانکارد که در طرفین دارای لبه ای برای محافظت از میت است) می گذارند و به همدیگر در حمل آن کمک می کنند. چرا که معتقدند هر کسی چند قدم میتی را بر دوش حمل کند ثواب زیادی می برد. هنگامیکه به قبرستان می رسند میت را داخل چادری سفید می گذارند و چند نفراز نزدیکان متوفی و یک غسال از روستا که تجربه این کار را دارد، او را غسل می دهند. او را با آب ولرم شستشو می دهند و از وسایل خوشبو کننده استفاده می کنند.
- نماز جنازه
پس از اينکه مراحل غسل و تکفین میت تمام شد و اهالی روستا و اقوام و آشنایان از شهرها و روستاهای دیگر حاضر شدند، بر وی نماز جنازه می خوانند. صف های نماز جنازه فرد می باشد. چهار تکبیر دارد و رکوع و سجود هم ندارد.
- مراسم خاکسیاری
در گذشته که وسایل نقلیه مانند خودرو وجود نداشت میت را چند نفر تا قبرستان حمل می کردند ولی امروزه میت را با ماشین تا قبرستان می برند.
اگر متوفی زن باشد فقط محارم و نزدیکان او حق دارند که متوفی را داخل قبر بگذارند.
سپس مراسم با دعای مولوی «روحانی» و همراهی "آمین" حاضرین تمام می شود. در ضمن این نکته قابل ذکر است که زنان حق شرکت در مراسم خاکسپاری و نماز میت را ندارند اين مراسم مختص مردان است.
مراسم سوگواری پس از تدفین میت شروع می شود. مردم از روستاهای اطراف جمع شده و برای تسلیت به خانه متوفی می آیند. آنها با چای,قلیون, ناهار پذیرایی می شوند بستگان نزدیک تا سه روز داخل خانه می نشینند اطرافیان به خانه ی آنها آمده و تسلیت می گویند.
در گذشته زنان به محض رسیدن شروع به گریه نموده یا به اصطلاح محلی (موتک) میکردند که امروزه کمتر دیده می شود.
گریه و زاری مردان بسیار نادر است. اين مراسم تا سه روز برای مردان و زنان دایر است هزینه های این سه روز مراسم عزا را همسایگان و وابستگان با نوعی همیاری تامین می کنند این گویای این است که وابستگان خود را در غم خانواده متوفی شریک می دادند در ایام سوگواری و عزاداری از بسیاری از امور خودداری میشود که عبارتند از مراسم عروسی، حتی اهالی روستا به احترام صاحب عزا، مراسم عروسی برپا نمی کنند. اصلاح سر و صورت توسط نزدیکان صاحب عزا انجام نمی شود، لباس نو و هر آنچه که نشان از شادی و سرور است، در این سه روز عزاداری توسط نزدیکان میت، استفاده نمی شود.
قبرستان قدیمی
